Elde Var Altı (6)

Oldum olası futboldaki düşmanlık ve kardeşlik mevzularına akıl erdirememişimdir ama her kim ki her kime kardeşim diye hitap ediyor ve tribünde iki takım taraftarları birlikte maç izleyebiliyorsa her ikisinin de başımın üstünde yeri vardır. 1999 depreminde tribün liderlerinin arasındaki yardımlaşma ile başlayan Antalya-Kocaeli kardeşliği de bunlardan biri. Kişisel olarak benim için herhangi bir anlam ifade etmiyor olsa da bu tip hareketlerin çoğalması her takım için en büyük dileğim.
Maçın gidişatı ve skoru da bu birlikteliği destekler nitelikteydi. Antalyaspor'un Sivasspor maçındaki muhteşem oyunu ve uçan tekmeci  Mehmet "Bruce Scifo" Özdilek'in "Bundan sonra burdan çıkış yok ulan" açıklaması ile henüz güvenimizi tam olarak kazanamayan takımımız birleşince yine bize hüsran yine bize hasret var nakaratı bu haftaki favorimiz olacak gibi görünüyordu ama korkulan olmadı aksine üst üste geliştirilen ataklar, Muhammet desteği ile kendine gelen savunma hatta direkten dönen bir top ile skoru ne olursa olsun içimize sinen bir maç atlatmış olduk. Bunların yanı sıra Berkay'ın 80.dakikada da olsa oyuna girmiş olması, geçtiğimiz yıldan beri şans verilsin diye bir taraflarımızı yırttığımız Umut Kekilli'nin iyi-kötü rotasyona girmiş olması, Bülent Bölükbaşı'nın yedek kalmış olması gibi olumlu yanlar da geleceğe daha umutlu bakmamızı sağladı.
Geçtiğimiz haftaya kadar takımın kondisyonu eksik nidaları ile futbolcuları oksijen manyağı yapan Yılmaz Vural'ın sonunda bu inadından vazgeçip, koşmayın topu koşturun, adamların da peşinden koşmayın, alan paylaşın mantığına yatay geçiş yapmış olması nefesin 90 dakikaya yayılmasını sağladı ve yavaş yavaş meyvelerini vermeye başladı. Malum oksijen denilen gazımızın ilk evvela beyine gitmesi gerekiyor, beyine gitmedikten sonra ciğerlere gidenin de bir anlamı olmuyor.
Haftaya rakip Konya, tam dişimize göre hem de maç PAZAR günü. 3 hafta sonra tekrar Körfez'i izleyebilecek olmak da çok güzel bir duygu.