Can Havli

Zaman zaman hepiniz biraz alıyorsunuz benden
Ne vakit hanginizi hatırlayacağımı şaşırsam,
Düşüyor gözkapaklarım
Tesadüfen rastlıyorum sağda solda size
Ya sokakta ya da bazı bazı zihnimde…
Öldüğünüzü anlıyorum gözünüzden
Yapıp ettiklerinize rağmen,
Kan vermek istiyorum sizlere
Neden istememeyim yaşamanızı?

Yüzünüzden anlıyorum,
Yorulmuşsunuz,
Benim de böyle vicdanım olsa,
Benim de okunurdu gözümün haresinden yorgunluk.
Parça parça, kırık kırık geliyor bana gördüğüm fotoğraflar,
Aramızda ve geçmişimizde anı diye bir şeyin söz konusu olmayacağını fark etmek..

Yine de insanları kusurlarıyla sevmekte hatam varsa, benimdir diyorum..
Kusurlarını susmakta hatam varsa, benimdir diyorum.
Doğru anlatmadıysam kendimi; “benim”dir diyorum.
Herhalde…

İstediklerime bilerek eğildim
Yere kadar eğilirim kabul ettiklerime.
Dev aynaları kurdum kendi içime; ama kendim için değil,
Kendilerini aynada görenlerin bazıları üstüme bastı
Sonra da sanki yanlışlıkla olmuş ifadesiyle
Acemi yalanlar fısıldadı.

Can havliye kalkıp gittim.

“Yeter” ki sevmeyeyim,

Yere kadar eğilirim.

Ama işte, şeffaf da kırılır,
Kendini tanıyan da.
Yalanı bilen de,
Resti gören de…

Aslı